اینترنت چیست و چگونه کار می‌کند؟

استفاده از اینترنت چنان فراگیر شده که شاید حتی تا چند سال پیش تصورش را هم نمی کردیم اما این سخنان هرگز به این معنی نیست که توضیح "چیستی" آن برای برخی کاربران این پدیده جهانشمول هم ساده باشد؛ اینجاست که ممکن است یکی سخن از نسخه بومی آن بگوید و دیگری ... .
کد خبر: ۲۵۸۱۹۳
تاریخ انتشار: ۲۵ تير ۱۳۹۱ - ۱۸:۴۵
به جرات می‌توان گفت که واژه «اینترنت» از آن دست لغاتی است که بسیار بیشتر از خودش در زندگی امروزی کاربرد دارد تا جایی که حتی‌گاه در کلام پدر بزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها هم به عنوان حلال مشکلات شناخته می‌شود اما این سخنان هرگز به این معنی نیست که پاسخ به «اینترنت چیست و چگونه کار می‌کند؟» حتی برای برخی از کاربران این پدیده جهانشمول هم ساده باشد؛ نقیصه ای عجیب که بیش از هر چیز یادمان خواهد آورد که آموزشی در این زمینه سراغ نداریم! 

به گزارش «تابناک»، امروزه «اینترنت» برای خیلی هایمان تبدیل به واژه‌ای عامیانه شده که حتی برای برخی از امور روزمره مجبور به استفاده از آن هستیم؛ از این رو از لغت «اجبار» استفاده می‌کنیم که بسیاری از امور خدماتی نهاد‌ها و ارگان‌های مختلف به دلایلی مثل افزایش سرعت ارائه خدمات و یا کاهش سفرهای درون شهری به این شبکه گسترده محول شده و البته هیچ کس دغدغه‌ای برای دسترسی داشتن یا نداشتن مراجعان به این پدیده ندارد.

شبکه جهانی به شدت در حال گسترش است و هر روز تعداد بیشتری خواسته یا ناخواسته به آن می پیوندند و البته تدابیر مختلفی برای مقابله با برخی شاخصه های -مثبت یا منفی- آن اتخاذ شده است اما اینکه چگونه كار مي‌كند؛ چه اجزايي دارد و متعلق به چه كسي است؟ و پرسشهایی از این دست هنوز برای برخی مطرح است که سعی خواهیم داشت به برخی از آنها پاسخ بگوییم:


اينترنت مجموعه‌اي جهاني از شبكه‌هاي بزرگ و كوچك است كه به هم پيوسته‌اند و نام اينترنت (شبكه‌هاي در هم تنيده) از همين مجموعه گرفته شده است. به عبارتی بهترصحبت از شبکه ای است که كارش را سال 1969 با چهار هسته يا سيستم كامپيوتري ميزبان شروع كرد و بعد ها به شدت گسترش یافت؛ شبکه ای است که به هيچ فرد، نهاد یا کشوری تعلق ندارد.

البته اين كه گفته مي‌شود اينترنت صاحب ندارد بدان معنا نيست كه هيچ كس بر آن نظارت ندارد؛ يک موسسه غيرانتفاعي به نام انجمن اينترنت (Internet Society) كه در سال 1992 تشكيل شده است مسئول نظارت بر آن است و مراقب است كه پروتكل‌ها و قوانيني كه در مورد اينترنت تصويب شده‌اند، در سراسر جهان اجرا شوند.

براي درك اين پروسه به اين مثال توجه كنيد: شركت A يك ISP بزرگ است. اين شركت در هر شهر بزرگي يك نقطه حضور(POP) دارد. اين POP ها قفسه‌هاي پر از مودم‌ هستند كه مشتريان ISP با تلفن به آنها متصل مي‌شوند. شركت A خطوطي از جنس فيبر نوري را از شركت مخابرات اجاره كرده است تا به وسيله آنها نقاط حضورش را به هم متصل كند. اکنون شركت B را در نظر بگيريد. اين شركت از چند ISP كوچك‌تر تشكيل شده است و در هر شهر بزرگ ساختمان‌هايي دارد كه ISP هاي آن ماشين‌هاي ارائه دهنده خود را در آنها مستقر كرده‌اند. اين شركت آن قدر بزرگ است كه خودش با استفاده از خطوط فيبر نوري خودش‌ ساختمان‌هايش را به هم متصل كرده است و در واقع ISP هايي كه زير نظر اين شركت كار مي‌كنند از اين طريق به هم وصل شده‌اند. در اين ساختار تمام مشتريان شركت A مي‌توانند با هم ارتباط داشته باشند و تمام مشتريان شركت B با هم در ارتباط هستند. اما هيچ كدام از مشتريان شركت A نمي‌تواند با مشتريان شركت B ارتباط داشته باشد. براي رفع اين مشكل دو شركت توافق مي‌كنند با NAPها در شهرهاي مختلف ارتباط قرار كنند و انتقال داده‌ها بين مشتريان دو شركت در شهر هاي مختلف از طريق نقاط دسترسي شبكه انجام مي‌گيرد. تحت اين شرايط تمام كامپيوترهايي كه به اينترنت وصل مي‌شوند با هم ارتباط خواهند داشت.
هر كامپيوتري كه به اينترنت وصل است - از جمله كامپيوتري كه با آن اين گزارش را مي‌خوانيد- بخشي از يك شبكه است؛ شما كه در خانه با يك مودم به يك موسسه ارائه دهنده سرويس‌هاي اينترنتي (ISP) وصل مي‌شويد؛ در محل كار بخشي از يك شبكه محلي هستيد و بيشتر مواقع باز هم از طريق مودم به يك ISP و از آن به اينترنت وصل مي‌شويد و يا اينكه از طریق تلفن همراه به خدمات دهنده اینترنتی اپراتورتان متصل می شوید.

به عبارتی بهتر، نوع اتصال شما به هیچ وجه اهمیت نخواهد داشت اما پر واضح است که شرکت های کوچک و بزرگ زیادی به کار ارائه خدمات اینترنتی مشغول هستند و همین نکته موجب ایجاد مراکز تمرکز خدمات در منطقه های مختلف خواهد شد که POP نامیده می شود؛ این نقاط، مراکزی هستند كه كاربران محلي را با استفاده از مودم و تلفن يا خطوط ارتباطي مشخصي به شبكه شركت وصل می کنند.

در ادامه این مراکز از طریق خطوطی به یکدیگر متصل شده و در نهایت از طریق NAP ها به سایر خدمات دهنده ها متصل می شوند تا شبکه های تشکیل شده توسط شرکت های مختلف به هم پیوند خورده و در نهایت اینترنت به وجود بیاید. البته شاید بد نباشد که بدانید: برای یافتن صحیح مسیر انتقال اطلاعات در این دنیای شکل گرفته، نیازمند راهنمایانی خواهیم بود که روتر نام دارند و همین ابزارها هستند که موجب ارتباط دو کاربر در دو سوی جهان  در کسری از ثانیه می شوند.

بدین ترتیب روند اتصالاتی که با شبکه شدن چند رایانه آغاز شده و به POP ها رسیده بود، از طریق NAP ها به هم پیوسته و در نهایت با استفاده از کابل های بزرگ (ملقب به ستون فقرات) در اندازه یک شهر، یک استان، یک کشور و حتی قاره ای به یکدیگر پیوند می خورد تا جهان به صورت مجموعه ای به هم پیوسته و یکپارچه در آید و البته اینجاست که نوع کابل مورد استفاده سهم به سزایی در سرعت تبادل اطلاعات -که در کاربرد خودمانی سرعت اینترنت هم نامیده می شود،- خواهد داشت.


تصویر خطوط ستون فقراتی اینترنت در دنیا که به صورت شماتیک از زاویه قطب شمال ترسیم شده است

اولين کابل ستون فقراتی (بك‌بُن) دنيا در سال 1987 توسط بنياد ملي علم آمريكا (NFS) درست شد. اين بك‌بُن كه NSFNET نام داشت يك خط T1 بودكه 170 شبكه كوچك‌تر را به هم متصل مي‌كرد و با سرعت انتقال 554/1 مگا بايت در ثانيه كار مي‌كرد. يك سال بعد NSF با همكاري IBM و MCI بك‌بُن T3 (45 مگا بايت بر ثانيه) ايجاد كرد. بك‌بُن‌ها معمولا شاهراه‌هايي از جنس فيبر نوري هستند. اين شاهراه‌ها از چندين فيبر نوري در هم تنيده تشكيل شده‌اند تا ظرفيت انتقال داده‌هايشان بيشتر شود. براي اين كه به سرعت بالاي بك‌بُن‌هاي مدرن پي ببريم كافي است آنرا با مودم‌هاي معمولي 56K مقايسه كنيم كه 56000 هزار بايت را در ثانيه منتقل مي‌كنند.
تا اینجای کار بستر ارتباط جهانی فراهم شده اما سیستم چگونه بین کاربری که از کشورمان به آن متصل شده و کاربری که از یک کشور دیگر به شبکه راه یافته تمایز قائل خواهد شد؟

پاسخ این سوال در نشانی های اختصاصی نهفته است که نشاني‌هاي IP نام گرفته و بر اساس پروتکل های خاصی مورد تایید همه کشورها قرار گرفته اند؛ به این ترتیب که رایانه یا هر وسیله دیگری که به اينترنت متصل می شود، از يك شماره اختصاصي بهره خواهد برد که به آن IP مي‌گويند.

البته این آدرس ها زمانی معنی دار خواهد شد که سایر نقاط متصل به اینترنت هم از آدرس بهره مند شده باشند و اینجاست که سيستم نام دامنه سایت ها (که DNS نامیده می شوند) طی پروتکل های دیگر مورد تایید قرار گرفته و عملیات فراخوانی یک وبسایت کامل خواهد شد؛ همان آدرسی که در مرورگرتان تایپ می کنید تا به سایت خاصی رهنمون شوید.

ماجرا به این صورت خواهد بود که وقتی آدرس یک سایت خاص را در مرورگرتان تایپ می کنید، در خواست شما از طریق ابزارهایی چون راهبان ها (روترها)، بدون اینکه بدانید، به سرور آن سایت منتقل شده و در نهایت اطلاعات مورد تقاضای شما از طریق خطوط ارتباطی به سیستم شما منتقل خواهد شد.
كلاينت‌ چیست و سرور به چه معنایی است؟ تمام ماشين‌هاي موجود در اينترنت يا سرور هستند يا كلاينت («کاربر» هم معنی می دهد). سرورها دستگاه هایی هستند كه به ديگر ماشين‌ها سرويس ارائه مي‌دهند (مثل سروری که اطلاعات سایت ما روی آن قرار دارد و مبدا ارسال این گزارش به سیستم شما هم هست) و ماشين‌هايي كه از آنها براي برقراري ارتباط با سرورها استفاده مي‌شود كلاينت هستند (مثل رایانه ای که پشت آن نشسته اید و با کلیک موستان روی تیتر این مطلب، آن را از سرور فراخوان کرده اید).
این توضیحات تمام راز پیچیده ای که جزئی از زندگی امروزمان محسوب می شود را در بر گرفته اما بی شک وقتی صحبت به مقوله هایی چون بومی کردن اینترنت می رسد در خواهیم یافت که گاه همین توضیحات هم ممکن است برای راهگشایی از گره های پیش رویمان مفید واقع شود!

در فضاي اينترنت، اين سرور‌هاي وب،‌ سرورهاي ايميل و ديگر سرورها هستند كه نيازهاي ما براي ايجاد ارتباط را برطرف مي‌كند؛ به این صورت که در واقع با فراخوان یک مطلب، ابتدا به سرور وب دسترسي پيدا مي‌كنيد پس یکی از تفاوت های دیگر سرور ها در آدرس ثابت آنهاست که امکان دسترسی همیشگی به آنها را مقدور می سازد.


تصویر خطوط ارتباط فیبر نوری در شهر نیویورک و در قسمت منهتن جنوبی که بر اساس رنگ، سرعت انتقال اطلاعاتشان مورد قیاس قرار گرفته و تصویر یک هتل بزرگ برای درک ابعاد واقعی نقشه به آن افزوده شده است؛ قسمت های روشن تر از کابل های قدرتمندتر بهره می برند و به عبارت ساده تر، سرعت اینترنت در آنها بیشتر است. اکنون شاید بد نباشد تا با استفاده از همین مقیاس، ابتدا موقعیت کشورمان را در تصویر شماتیک بالایی هم پیدا کرده و به راحتی سرعت اینترنت کشورمان را در قیاس با سایر کشورها بسنجیم.